Big Bend Station

Op dinsdag 27 december zijn we naar Cal Lal gegaan. Bob en Katie kwamen op de honden passen.Dat ging zo:
Eerst 122 km naar Renmark,met onze huurauto. Ruth heeft nl alleen een ute(kort voor utility-car=een pick-up)Daarin zijn maar 2 stoelen,dus onze auto is er voor wanneer we met z'n 3en zijn.In Renmark boodschappen doen en de auto bij Hans Hermann Hanssen achterlaten. Dat is een oom van Ruth,hij is als kleine jongen uit Hamburg hierheen gekomen met zijn vader.Deze man is nu 80 en heeft een appartementje in Renmark. Hij schildert en bewerkt hout. Ik kreeg een op hout gebrandde tekening van een kookaburra van hem.
Tracy,de vrouw van Leo,Ruths broer,haalde ons bij Hans op. Na nog ijs te hebben gehaald voor Tim, andere broer van Ruth, hij kampeert aan de Murray op Big Bend met zijn vrouw en 4 (grote) kinderen momenteel. Woont in Mildura. Aldus..
Toen vertrokken we dus naar Cal Lal,een echt outback plaatsje,eerst zo'n 20 km noordwaarts,toen de dirtroad op. De weg was in slechte conditie,het was een gerammel van jewelste en maar goed dat we onze auto hier niet aan gewaagd hadden. Lange stukken weg door een soort woestijn,wel veel harde grassen en andere prikstruiken. Ook regelmatig wild te zien, emu's, kangoeroes, hagedissen, ook de kraaghagedis,en goanna's.Veel vogels ook. En konijntjes.
We stopten bij de hat-tree. Daarin hangen allerlei petten en hoeden en daarin hangt ook Bennetts pet, eringehangen door zijn broer Colby,als een soort eerbetoon.Byzonder.
Verder ging het weer,roder werd de aarde en stoffiger de wegen.Af en toe een open poort. We passeerden de grens Zuid Australie-New South Wales en kregen zomaar een half uur kado. :-)
Na zo'n 80 km kwamen we aan bij de Cal Lal weg,waar de brievenbussen van de div. bewoners staan. Dan hoeft de postbode,die hier 2x per week langskomt,niet alle post echt thuis te brengen. Scheelt hier echt heel veel tijd! De brievenbussen zijn groot,soms een hele koelkast,omdat de postbode ook voedsel en andere voorraden bezorgt soms.
Bij Cal Lal road ook het hek met daarachter de weg naar Warrakoo;dat is een soort opvoedingstehuis voor criminele aborigines. Zij kunnen er niet tegen opgesloten te worden dus krijgen zij hun nieuwe opvoeding hier. Ze proberen er af te kicken van alcohol en drugs en een beroep te leren. Vaak is dat een kunstzinnig vak.
Big Bend is aan de Cal Lal weg. Cal Lal bestaat uit een aantal stations aan de Murray rivier. Het is gesticht door Paul Higgins,de grootvader van Ruth. Haar grootouders hadden Rhummullina,Ruth's ouders hadden er Wompilly,en haar tante Den en oom Hans hadden er Kilkurna. Big Bend was van een buurman die grond van Paul Higgins kocht.Later heeft Ruths broer Leo Big Bend teruggekocht. Het is een prachtig gebied,heel groot.Vroeger woonden er ook Aboriginals,waarmee de familie redelijk goed bevriend waren.
De Murray is een van de grootste en langste rivier van Australië. Hij kronkelt door een groot gedeelte van NSW en komt dan in South Australie uit in een groot meer ten zuiden van Adelaide,Lake Alexandria.Haar stroomgebied wordt gekenmerkt door oeroude bomen,zandcliffs en zoutmoerassen. Ze is ook bevaarbaar,als een van Australië's enige rivieren.Vroeger voeren er wolschepen,die prachtige paddlesteamers;die komen nu nog met toeristen de Murray opvaren.

Toen we bij Leo aankwamen was er juist een BBQ voor de vrienden van Leo bezig. Dit als dank voor de hulp want de mannen hadden Leo geholpen bij het opschonen van de rivier. Er waren door een enorme storm een week ervoor, nogal wat bomen in de rivier terechtgekomen en nu hadden ze de rivier weer bevaarbaar gemaakt door deze enorme bomen er met de tractor uit te trekken. Een flinke klus. De mannen waren stuk voor stuk van die echte taaie bushcowboys, maar ze bleken ook erg aardig,en ze gooiden meteen meer lamb en beef op de bbq zodat ook wij lekker konden meeeten.
Ook Leo's dochters Annie,14 en Tammy ,18,waren van de partij er,en ook Tammies vriend.En Ruths zuster Lenore,die voor een paar dagen over was uit Brisbane. Een mooi stelletje ongeregeld dus.
Die middag gingen Ruth en Cor met Leo naar het gedane werk kijken,en ik ging met Annie en Lenore wandelen langs de Murray naar het kampement van Tim en zijn familie. Die waren vissen maar Stacy - de jonge vrouw van een van Tim's zonen -was er wel met haar babyzoontje Roland. Ze vertelde dat er daar een grote goanna in de boom woonde,eentje die 's nachts rondliep bij hun vuur,en hoopte op wat te eten. Na enig speurwerk zagen we hem inderdaad in een boom liggen te slapen. Hij werd wakker van ons en kroop hoger weg.
Wat een prachtig gebied is dit,ruig en wild en met zulke mooie grote bomen,veel vogels ook en zo'n rust.En de rivier,zo mooi..
Op de station kregen we onze eigen slaapkamer,een soort aangebouwd huisje. De wc was er nog buiten,maar voor ons was dat ideaal. Leo en Tracie zijn prachtige mensen,totaal onopgepoetste,ruwe diamanten. Buitengewoon gastvrij en zo aardig. Hun huis was ons huis,dat idee.
Leo liet ons hun varkens zien en hun coolhouse. Dat was allemaal een eind van het huis vandaan. En 's avonds zaten we allemaal op de veranda heerlijk naar de zonsondergang te kijken,ondertussen werd er ontzettend veel gelachen,want deze familie is zeer gevat en maakt graag grappen.
De dag erop vroeg Annie, met wie ik inmiddels al aardig bevriend was geworden (zij heeft ook diabetes en natuurlijk wisselden we onze ervaringen uit) of ik zin had in een ritje met haar in de buggy. Nou,dat hoef je mij maar een keer te vragen,dus hup,daar gingen we. Annie is een goede chauffeur en ze wist de buggy met een flinke vaart over de paden en door de velden te sturen. Heerlijk was het!
Daarna namen Leo en Tracy ons mee naar lake Victoria,en naar aboriginal gebied,waar ook de hall stond die Leo had gekocht voor 10 dollar (een oude gemeenschaps-hal,die voor dit gebied werd teruggegeven aan de oorspronkelijke bewoners,werd gebruikt voor gezamelijke aktiviteiten zoals film kijken ed.) Leo moet nog zien hoe hij deze hal,toch wel een aardig groot houten gebouw, naar zijn station vervoeren gaat,zo'n 18 km verderop...
Omdat Leo bij de SA.Waterworks werkt,heeft hij ons Lock 7 laten zien. Er zijn een heleboel locks zoals deze om de waterstroom in de Murray te regelen,daar deze ook voor bevloeiing zorgt.
's Avonds heeft Leo ons prachtige foto's van zijn vriend Noel Rayson (je kunt hem googlen) laten zien. Allemaal vergrotingen van prachtige natuurfoto's uit dit gebied.Zo wil ik er ook wel een paar! We besloten nog wat langer te blijven want dan konden Leo en Tracy ons meenemen naar Mildura,om daar het atelier en de winkel van deze fotograaf te gaan bekijken.
Donderdagochtend vroeg opgestaan,Leo nam ons mee in zijn boot voor een tochtje op de Murray. Dat was fantasties! Hij heeft ons zijn eiland laten zien en de cliffs. Prachtige oevers overal,maar deze oevers bestonden uit zandcliffs in allerlei kleuren. Buitengewoon mooi.En deze cliffs liggen in de Big Bend,waar hij op kijkt. Rhummullina ligt eraan. En voorbij de Cliffs ligt Pompilly,waar we even zijn gaan kijken naar de oude scheerschuur. Wat een prachtige oude schuur,wat een prachtig mooi land ligt hier.
Na onze verfrissende douche terug op de station zijn we vertrokken naar Mildura. Weer 120 km over de dirtroad,nu de andere kant op. Veel emu's en kangaroes gezien onderweg,en overal schapen en wilde geiten. Zelfs wilde kamelen in de verte.We kwamen door Wenthworth,waar de rivier samenstroomt met de Darling rivier. Soms dus over oude bruggen ook. Mooie rit!
Bij Noel hebben we besloten 2 prachtige foto's te kopen. Dan kunnen we thuis ook nog van dit gebied genieten. Het is zowiezo een onvergetelijke ervaring..
Terug onderweg in Wenthworth gegeten met z'n allen en toen in het donker terug over de dirtroad. Dat was een ervaring op zich,er vlogen uilen voor ons uit,kangoeroes staken over en Leo zette even het licht uit om te laten zien hoe het was toen hij eens naar huis moest zonder licht. Altijd een zaklamp meenemen dus hier...lol We hadden in elk geval heel veel plezier,wat hebben we veel gelachen met hen!

Vrijdag moesten we echt terug naar Eudunda,maar niet voor we eerst met Leo de Sandhills (Mount Hancock) hadden gekeken en beklommen. Dat was ook al zo adembenemend mooi. Rood zand door de wind in heuvels gewaaid. Vol gegolfde patronen. Prachtige uitzichten,en vele mittens. Dat zijn heilige plaatsen van de aboriginals,en je vindt er nog schelpen die ze gebruikten voor hun ceremonies. Ook bewerkt steen en soms zelfs een van hun doden in hun graf. Zo'n graf waait soms open want aboriginals begraven hun doden niet al te diep. Hebben wij niet gezien hoor.
Hierna brachten Leo en Tracy ons terug naar Renmark,wel via een oude weg langs de diverze paddocks;en weer zagen we vele soorten dieren.Blacktongues,emu's ed. Een prachtige rit wederom.
Na koffie met kerstcake bij Hans zijn we teruggekeerd naar Eudunda,waar we nu weer zijn. Inmiddels werd het al 30 dec. Nog enkele dagen,de jaarswisseling...dan alweer naar huis. Nog een keertje schrijven,maar dat wordt denk ik van huis uit...
Allemaal alvast veel groetjes,en tot spoedig ziens!